Ik dacht dat ik de ogen uit mijn hoofd zou huilen als ik naast haar bed zou zitten. Maar het was vooral heel erg gezellig. Zoals het eigenlijk altijd heel erg gezellig was. We deelden ons wel en wee alsof er niets veranderd was – dat van haar wat indrukwekkender dan dat van mij. Ze vroeg me hoe het nu écht met me ging en ik vertelde. Ik vertelde over hoe intens ik van mijn werk genoot, ik schaamde me toen ik iets opbiechtte over de strijd die ik te strijden had en hoeveel verdriet ik daarvan had. Het leek ineens zo irrelevant. En we roddelden, want daar waren we goed in. Erg trots waren we er niet op, maar oh, wat was het soms lekker om even uit te kunnen razen over de levens van anderen. Ex-vriendjes, vage kennissen, voormalig dorpsgenoten… Het was weer helemaal als vroeger. Als vanouds.  Lees verder →

Toen mijn backpack ingepakt en wel bij de voordeur stond, werd het ineens wel heel officieel. Ik ging echt op reis. Alleen. Een paar weken Italië klinkt misschien minder spectaculair dan een rondreis door Zuidoost-Azië, of een ritje met de Transsiberië Express. Maar toch, deze zware vriend en ik waren vanaf nu volledig op elkaar aangewezen. De hele maand september had ik niets anders om op terug te vallen dan een zorgvuldig samengesteld pakketje zomerkleren (dat gelukkig nog wel), een stapel boeken en wat schriften en pennen. Want ja, tussen al het cultuur snuiven en pasta eten door zou ik ook nog vijf dagen in de week naar school gaan. Lees verder →

Het was standaard de feedback die ik kreeg: ‘Laat eens wat meer van jezelf zien, je bent zo stilletjes.’ Mijn stages liepen erop stuk, mijn werkgevers begonnen er hun functioneringsgesprek mee. Alsof ik zomaar ineens een knopje kon indrukken om uitgebreid over mezelf te zitten kletsen. Alsof ik na zo’n gesprek joviaal langs alle bureaus van mijn collega’s zou lopen om iedereen voor een borrel na werktijd uit te nodigen. Misschien ligt het aan mij, maar hoe vaker ik zulke opmerkingen kreeg, hoe meer ik het gevoel kreeg dat ik het niet goed deed. Dat ik niet goed genoeg was. Pas als ik spontaan was, gezellig, sociaal… Dán voldeed ik. Lees verder →

Het werken met deadlines zorgt ervoor dat ik constant met mijn hoofd in de toekomst leef. Wanneer ik op een stralende zomerse dag in de tuin een kopje koffie zit te drinken, dwalen mijn gedachten toch stiekem af naar de herfst, omdat ik dan die grote opdracht moet inleveren. En dat terwijl ik juist zo van de kleine, alledaagse dingen kan genieten! Ik vind het heerlijk om van dag tot dag te leven en niet te veel met morgen bezig te zijn. Gelukkig zijn er genoeg dingen die mijn dag de moeite waard maken. Dingen die ook in de toekomst voortdurend zullen terugkeren. Ik deel er een paar met je: Lees verder →

Vliegen is uit. Althans, vliegen zou uit moeten zijn. Gauw even op het vliegtuig naar een al dan niet exotische bestemming stappen is natuurlijk hartstikke gemakkelijk, maar erg duurzaam is het niet. Hoewel ik reizen heerlijk vind, ging ik me elke keer dat ik een Europese vliegreis boekte steeds schuldiger voelen. Want geef toe, vliegen binnen Europa, dat hoéft toch helemaal niet? Zeker niet als je weet vliegen hartstikke vervuilend is en er tegenwoordig genoeg toffe reisalternatieven zijn.  Lees verder →

De nachten waren het ergst. Als ik geluk had, viel ik rond een uur of vier in slaap en sliep door totdat de wekker ging. Had ik pech, dan sliep ik helemaal niet. Dan lag ik te draaien, te woelen, naar het plafond te staren. Of ik sloop uit bed, nestelde mezelf in een hoekje van de bank en huilde tot het ochtend werd. Ik was boos op mezelf. En boos op God. Waarom lukte het nou niet, waarom kon ik niet slapen? Ik was al zo moe. Dat laatste restje energie had ik nu toch juist nodig om een leuker mens voor mijn omgeving te zijn? Om het leven überhaupt aan te kunnen? Hoe kon ik ooit van een burn-out herstellen als ik niet eens in staat was om een paar uurtjes per nacht te slapen?  Lees verder →

Op de een of andere manier heb ik me altijd met deze stad verbonden gevoeld. Of het nou was dat mijn broers en zussen hier studeerden, of omdat dit altijd het eerste overstapstation was tijdens de reisjes die ik als kind met mijn ouders naar de verre Randstad maakte: Zwolle deed iets met me. Toen ik er later als middelbare scholier zelf rondliep en er stiekem mijn eerste biertjes dronk, wist ik het zeker. Dit was mijn stad. En het wérd mijn stad. Want vorig jaar vond ik hier eindelijk mijn droomhuis en sindsdien mag ik mezelf officieel een echte Zwollenaar noemen. Lees verder →

“Wie ademhaalt, vindt dat niet bijzonder,” zei Jan Terlouw tijdens het Vrijheidscollege dat hij afgelopen maandag gaf in het Dominicanenklooster in Zwolle. “Pas wanneer je in ademnood verkeert, weet je hoe bijzonder ademhalen eigenlijk is.” Ik begreep het direct. Ineens zag ik mezelf weer als jong meisje op de trap zitten. Midden in de nacht, happend naar adem, vechtend tegen de vervloekte astma-aanval die me weer eens te grazen had genomen. Ik ga dood, was het eerste wat ik dacht. Nooit eerder was ik zo bewust met de dood bezig geweest, maar nu wist ik het zeker. Als er niet per direct een wonder zou gebeuren, zou ik hier, halverwege de trap, mijn laatste restje adem uitblazen. Lees verder →

Mijn werkkamer kijkt uit op de tuin. Een vijftig meter lange, goed verborgen groenstrook in het centrum van Zwolle. Wanneer de pruimenboom niet in bloei staat en de hazelaar van de buren zijn blaadjes laat vallen, heb ik zicht op een kerktoren die, as we speak, wordt omgebouwd tot appartementencomplex. Maar bij het krieken van de lente en het opkomende groen, verandert mijn rustgevende uitzicht in een onrustig perspectief. Want die tuin, oh die tuin. Lees verder →

Een jaar geleden was ik in de rouw. Nadat ik twaalf maanden voor een van de leukste organisaties van Nederland had mogen werken, kwam er een einde aan mijn contract. Zulke rouwperiodes had ik eerder meegemaakt. Als kind van deze flexgeneratie heb ik al heel wat werkplekken op mijn cv staan. Steeds wanneer ik ergens mijn draai had gevonden, kwam het onvermijdelijke gesprek: ‘je doet fantastisch werk, maar…’ En elke keer deed het pijn. Vorig jaar misschien nog wel het meest van allemaal.  Lees verder →